Ik reis om de clichés waarmee ik ben opgegroeid te toetsen aan de werkelijkheid

Met afgrijzen en ongeloof zie ik hoe de president van Rusland zijn wil wil opleggen aan zijn buurland. Je hebt het gevoel alsof je in 1939 leeft. Woede (Dit kán echt niet!). Angst (Als dit maar niet uit de hand loopt.). Twijfel (Wie wil zijn zoon laten vechten voor de verre Oekraïne?). Bij mijn Oekraïense vrienden geen spoor van twijfel (Dit mág niet gebeuren.). En wanhoop (Het gebeurt wel, en mijn familie zit ergens in een auto in een file bij een grenspost die geen kant op kunnen, terwijl de oorlog naderbij komt…). En ik denk dan aan mijn vrienden in Rusland. Ook zij zijn boos (Wij willen deze oorlog niet.). Ook zij zijn bang (Hij stort ons land in de afgrond.). Ook zij twijfelen (Als ik deze oorlog niet steun, ben ik dan een verrader…). Ze demonstreren, plaatsen anti-oorlog teksten, discussiëren. Ze moeten voorzichtig zijn. Ze vrezen dat hun leven de komende tijd heel moeilijk zal worden.

Tussen de boosheid door zijn dat glimpen van hoop, als sneeuwklokjes die hun kopje voorzichtig door de sneeuw heen duwen. De Oekraïeners vechten voor hun land. Voor het recht van de Oekraïne om te bestaan en zijn eigen pad in de wereld uit te stippelen. Verschillen tussen Oekraïners onderling die ooit onoverbrugbaar leken, verdwijnen in hoog tempo. In Rusland zijn er veel weldenkende, vredelievende mensen die hun mening ondanks alles laten horen. Over deze oorlog bestaat absoluut geen consensus.

Hoe het verder loopt… ik weet het niet. Tot nog niet zo lang geleden meende ik de koers van de Russische president te kunnen verklaren. Dat kan ik nu niet meer. De aanval op de Oekraïne kan je alleen maar boos maken. Wat ik wel weet is dat er daar, in ‘het oosten’ aan beide zijden dappere mensen wonen die het hier niet bij willen laten zitten. We mogen de Oekraïne, alleen al omwille van deze mensen, niet in de steek laten.