In de Okavangodelta van Botswana
Omdat we jaren geleden in Zambia gewoond hebben, steekt het verlangen om naar Afrika te reizen af en toe de kop op. We gaan het deze keer ‘avontuurlijk’ aanpakken en huren een 4-wheel drive met daktenten om te kamperen in de bush van Zambia, Namibië en Botswana. ‘Als je ‘s nachts de geluiden uit de bush door je dunne tentzeil heen kunt horen, dan besef je dat je (nog) leeft!’.
Varen op de Okavangodelta
Ik stippel een schitterende route uit, die in de gids van SRC niet zou misstaan en die het traject van de SRC-reis Zuidelijk Afrika af en toe zal kruisen. Zo lees ik dat op dag twintig de Okavangodelta wordt verkend in een mokoro, een handgemaakte kano die vaak gemaakt is van een uitgeholde boomstam. Wie weet komen we nog een groep van SRC tegen!
Een beetje spannend is het wel om ‘s morgens uit Maun te vertrekken voor twee dagen midden in de delta. De 4-wheel drive, met op het dak de tenten, laten we achter en we vertrekken op een open truck om straks per mokoro de Okavango op te varen: de grootste inlandse delta ter wereld.
Deze delta is de monding van de gelijknamige rivier de Okavango of Kubango die 1600 kilometer noordelijker in Angola is ontsprongen en via Namibië de Kalahari woestijn in noordelijk Botswana binnenstroomt. Als het in Zuidelijk Afrika winter is, de droge tijd, komt het rivierwater in de Kalahariwoestijn aan en verandert de woestijn in een moeras. Dan komt het wild. Het water werkt als een magneet op het dorstige wild in deze droge tijd.
De mannen en vrouwen die de mokoro’s varen, zijn vissers uit de delta. Ze kennen de geheimen van het gebied als geen ander. Geruisloos varen we steeds dieper de delta binnen. Schitterende waterlelies, rietkragen, libellen die over het water scheren, nijlpaarden die opeens langs zij kunnen komen... Nee, niet aan denken die nijlpaarden. We vertrouwen op onze polers: de punteraars van onze kano. Zij weten de juiste route om deze hippo’s te omzeilen.
Kamperen onder de Afrikaanse sterrenhemel
Eenmaal op een eilandje aangekomen, zetten we ons kamp op. De zon staat hoog en er is geen haast. We luieren wat voor de tentjes. Pas als het licht zachter wordt gaan we op pad. Zachtjes en zonder praten gaan we opzoek naar wild. Nietig staan we in de ruimte, overweldigend is de stilte. Maar overal is leven, zelfs in de verlaten termietenheuvels waar slangen in wonen. We zien zebra’s en sporen van kleine en grote dieren. Ergens ligt een enorm karkas, een dode hippo, zegt onze gids. Hij laat ons voelen en ruiken aan elephant bullshit. Olifanten, ze zijn dichtbij. De lucht kleurt rood. We gaan naar ons kamp terug. De nacht valt snel in Afrika.
Samen eten we rond het vuur. Het is tijd voor de tent. Ik trek de rits dicht: dat voelt iets beschutter. Onder de Afrikaanse sterrenhemel zitten de polers bij het vuur. Ze kennen de sporen van de dieren en de geluiden van de bush, de klanken van parende leeuwen in de verte zijn hen vertrouwd. Wij voelen ons veilig bij deze mannen van de delta en vallen in slaap. Dan opeens: een vreemd geluid, een geschud en geritsel, gevolgd door vallende eikels of noten. Er is een olifant ons kamp binnengekomen! Hij wil zich tegoed doen aan vruchten van een boom, die hij met kracht heen en weer schudt. Er ontstaat grote commotie! De mannen schreeuwen. Ze trekken het hout uit het vuur en verjagen de olifant met brandende takken. De rust keert terug. Slechts nog wat hippogeluiden uit de Delta.
Bij het ochtendgloren staan we op. We gaan opnieuw het veld in op zoek naar wild, naar de dieren in hun eigen habitat. Het is een overweldigende ervaring. Het intense besef deel uit te maken van een groter geheel overvalt me. Voor de zon hoog aan de hemel staat varen we de Okavangodelta uit. Heb ik gedroomd? Ik knijp in mijn arm. We zijn in Afrika.
Volg ons