Woede en verdriet
Als ik naar de beelden kijk van de oorlog in Oekraïne, komen veel emoties naar boven. Vooral grote woede naar Poetin, die met leugens naar zijn eigen bevolking probeert recht te praten wat nooit te rechtvaardigen zal zijn: het doden en vernietigen van een land en zijn bevolking dat toch beschouwd mag worden als een broedervolk. Ik vraag me dan ook af hoe zo´n monster 's nachts kan gaan slapen.
Vele anderen zullen zeker niet goed of helemaal niet slapen 's nachts, als je weet dat je beschoten en/of gebombardeerd kan worden, dat je geliefde man of kind gedood kan worden aan het front. Het zijn allemaal nachtmerries die de inwoners nu in levenden lijve moeten doorstaan. Als ik die angstige koppies van kinderen in schuilkelders zie word ik alleen maar bozer en bozer. Wie denk je wel niet dat je bent Poetler (zo wordt hij nu door veel Oekraïners genoemd) om de levens van deze kinderen zo te beschadigen en misschien wel kapot te maken?
De andere emotie die bovenkomt is verdriet, verdriet om al die mensen die moeten lijden in deze oorlog. Allereerst natuurlijk de Oekraïners zelf, die op de vlucht moeten voor het oorlogsgeweld. Geen huis meer hebben omdat deze beschoten is, geen vader of moeder meer hebben omdat deze in de heldhaftige maar oh zo ongelijke strijd is omgekomen. Maar mijn verdriet gaat ook uit naar de Russen zelf. Nee, niet naar die vetgemeste oligarchen, daar had ik voorheen al een grote hekel aan en dat is er echt niet beter op geworden. Deze graaiers zullen wel geraakt worden, maar niet voldoende om honger te hoeven lijden. Nee, mijn verdriet geldt de gewone Rus op straat. De gewone man of vrouw die ik zo vaak ben tegengekomen in de straten van Moskou of Sint Petersburg en die mij altijd hulp boden als ik daar om vroeg. Zij weten door de constante desinformatie die over hen wordt uitgestrooid ook niet meer wat het waarheidsgehalte is van wat hen wordt voorgeschoteld. En als ze het al wel weten durven ze de straat niet op te gaan om te demonstreren, bang dat ze gearresteerd worden. Wat ze wel weten is dat hun roebeltjes die ze thuis hebben liggen of op de bank hebben staan steeds minder waard worden. Al deze mensen zullen op een gegeven moment ’s nachts niet kunnen slapen omdat ze niet meer weten hoe ze hun vaste lasten en dagelijkse boodschappen moet betalen.
Aan deze gewone Russen kan ik toch gewoon geen hekel hebben? Zij willen net als wij hier in Nederland en de Oekraïners in hun eigen land, ook gewoon vrede hebben en kunnen genieten van de mooie dingen die hun land of stad te bieden heeft. Net als de Oekraïners zullen ook zij in hun orthodoxe kerken hun kruisjes slaan en bidden om vrede. Ik mag alleen maar hopen dat de kracht van hun gebeden mag helpen.
Volg ons