Procida en Il Postino

Wanneer ik langs de haven loop zie ik de boten liggen die naar Capri, Ischia en Procida vertrekken. Het kleinste eiland in de golf van Napels is het eiland Procida. Ik zie dat de boot naar dit eiland over vijf minuten zal vertrekken. In een plotselinge opwelling besluit ik een retourkaartje te kopen en voor dat ik het weet zit ik op de draagvleugelboot naar het visserseiland. De boot vaart eerst een lange tijd langs de Napolitaanse kust, langs de Kaap van Misene waarvandaan Plinius de jongere en Plinius de oudere de Vesuvius zagen uitbarsten in 79 na Christus.

Na een klein uurtje varen ben ik op Procida. Er is geen toerist te bekennen op deze doordeweekse dag in februari. Sowieso is dit eiland het minst toeristisch. Procida is daarom misschien ook wel mijn favoriete eiland in de Golf van Napels, het heeft zijn authentieke karakter van visserseiland behouden. Het is al bijna lunchtijd als ik naar de andere kant van het eiland loop op zoek naar de trattoria van il Postino.

Il Postino is een van mijn favoriete films. Voor de film werden er opnames gemaakt op Procida en Salina, een van de zeven Eolische eilanden bij Sicilië. Als ik aan de andere kant van het eiland aankom, herken ik gelijk de kleurrijke huisjes uit de film. Het is niet moeilijk de trattoria uit de film te vinden, het is het enige eethuisje dat geopend is buiten het seizoen. Als ik aan kom lopen zie ik gelijk de fiets van Mario Ruopolo staan.

Mario is de hoofdpersoon in het verhaal. De film speelt zich af in de jaren ’50 van de vorige eeuw wanneer de Chileense dichter Pablo Neruda naar een Italiaanse eiland wordt verbannen. Mario, een jongeman die is opgegroeid op het eiland, verafschuwt het vissersleven waar in bijna de gehele mannelijke populatie actief is. Hij is dan ook op zoek naar een baan wanneer hij bij het postkantoor een oproep ziet hangen voor postbode. Hij wordt gelijk aangenomen aangezien hij kan lezen en schrijven en beschikt over een fiets.

Mario gaat de post bezorgen aan een enkel persoon: Pablo Neruda. Mario is gelijk onder de indruk van deze man, een communist en een man die wordt aanbeden door vele vrouwen. Langzaam maar zeker ontstaat er een zekere vriendschap tussen beide mannen. Wanneer Mario op slag verliefd wordt op Beatrice, een jongedame die in de plaatselijke bar werkt, heeft hij de hulp nodig van Pablo. Hij wil haar verleiden met romantische gedichten zoals die van Neruda. Mario leert van Neruda onder andere over metaforen. Uiteindelijk zal hij de beeldschone Beatrice inderdaad verleiden met zijn zelf geschreven gedichten.

Het dramatische verhaal met ook veel humor, de scenografie en de muziek zijn prachtig. Zo ook de vertolking van Mario door de Napolitaanse acteur Massimo Troisi. Vlak na de opnames van de film overleed Troisi aan een hartkwaal. In Napels en eigenlijk in heel Italië was en is Troisi nog steeds een ontzettend geliefd acteur en komiek.

Als ik plaatsneem aan een tafeltje op het terras van 'Il Postino', de bar van Beatrice, bestel ik spaghetti met zeevruchten. Wanneer mijn bord wordt geserveerd, speelt ondertussen een Procidiaan, Antonio, op zijn gitaar en zingt daarbij oude Napolitaanse liederen. Na een paar minuten zitten alle gasten van de trattoria omgedraaid van hun tafeltje naar de muzikant te luisteren en nog iets later dansen twee gasten de tango op de kleurrijke visserskade.

Wanneer Antonio stopt met zingen raken we met zijn allen in gesprek over de Napolitaanse muziek, de film Il Postino en filosoferen we over het Napolitaanse leven. Verbaasd en vol trots luisteren ze wanneer ik vertel dat ik een Nederlandse ben die in hun stad is gaan wonen, omdat ik houd van Napels. Dat horen ze natuurlijk niet iedere dag. Meestal is het andersom en verhuizen de Zuid-Italianen naar het rijkere noorden. Als de zon al bijna ondergaat nemen we amicaal afscheid van elkaar alsof we elkaar al jaren kennen.

Wilt u ook een keer Napels en het kleurrijke Procida ontdekken? En dat raad ik u zeker aan! Bekijk dan onze reizen naar Napels en Zuid-Italië.