De kerkjes van mijn vader
De liefde voor romaanse bouwkunst is er bij mij met de paplepel ingegoten door mijn vader, een man met een onstuitbare stroom interesses, hobby's en liefde voor het leven. Hij zong, schilderde, schreef poëzie en bouwde op schaalmodel de hele VOC-vloot na. Een van zijn laatste passies was het nabouwen van romaanse kerkjes uit Spanje op schaal. Het was niet alleen de lust van het modelbouwen, er gingen hele studies aan vooraf. De kerkjes werden bezocht en daarna gebouwd.
Toen ik 25 jaar geleden in Barcelona kwam wonen had mijn vader daar al snel vrede mee. Zeker vanwege het feit dat in de straat waar ik woonde een modelbouwzaak zat die bouwdozen verkocht van Spaanse romaanse kerkjes. We bezochten samen het MNAC, het Museo Nacional de Arte de Catalunya in Barcelona. Een museum met een van de mooiste collecties romaanse kunst van de wereld. Jarenlang ben ik zijn leverancier geweest van ‘kerkjes’. Ik hoefde niet thuis te komen zonder bouwdoos.
Deze passie was in mijn ogen een weergaloos gepriegel, om zenuwachtig van te worden. Maar toen ik tijdens mijn reizen in het echt kennis mocht maken met deze mooie kerkjes was het een moment van herkenning: ontroerend. Alsof je een verloren gewaande vriend opnieuw ontmoet. Herkenning en vreugde en dan het plezier om mijn vader te vertellen dat ik er was geweest, staand bij zijn modellen en voor de enorme rij boeken over romaanse kerkjes in Spanje die erbij werden gepakt. Boeken die nu in mijn kast prijken.
Toen ik 25 jaar geleden in Barcelona kwam wonen had mijn vader daar al snel vrede mee. Zeker vanwege het feit dat in de straat waar ik woonde een modelbouwzaak zat die bouwdozen verkocht van Spaanse romaanse kerkjes. We bezochten samen het MNAC, het Museo Nacional de Arte de Catalunya in Barcelona. Een museum met een van de mooiste collecties romaanse kunst van de wereld. Jarenlang ben ik zijn leverancier geweest van ‘kerkjes’. Ik hoefde niet thuis te komen zonder bouwdoos.
Deze passie was in mijn ogen een weergaloos gepriegel, om zenuwachtig van te worden. Maar toen ik tijdens mijn reizen in het echt kennis mocht maken met deze mooie kerkjes was het een moment van herkenning: ontroerend. Alsof je een verloren gewaande vriend opnieuw ontmoet. Herkenning en vreugde en dan het plezier om mijn vader te vertellen dat ik er was geweest, staand bij zijn modellen en voor de enorme rij boeken over romaanse kerkjes in Spanje die erbij werden gepakt. Boeken die nu in mijn kast prijken.