"In april 2025 reisde ik met een kleine groep naar Cyprus. Het thema van onze reis: het Grieks-Orthodoxe paasfeest. En dat was meteen voelbaar. De eerste dagen stonden volledig in het teken van Πάσχα – Pascha. In het Troödosgebergte, bij het Timios Stavrosklooster en in het dorpje Omodos maakten we de voorbereidingen mee: van het kussen van de epitafios tot het bakken van traditionele paasbroodjes.
’s Nachts woonde ik een indrukwekkende processie bij, waarin de epitafios plechtig door de straten van Limassol werd gedragen. Maar Stille Zaterdag bleek allesbehalve stil. Tijdens de Anastasis, de viering van de opstanding, rammelde de jeugd met stoelen en bewogen zelfs de lampen in de kerk. Vlak voor middernacht woonde ik het Kalos Logos bij, de kernviering van Pasen. De paaskaars die Claudia voor mij had aangeschaft, werd aangestoken door de priester. Het Heilige Licht mocht ik doorgeven. Na afloop werden we hartelijk ontvangen en genoten we met de groep van de traditionele soep avgolemono. Nooit gedacht dat eieren de basis konden vormen van zoiets lekkers.
In de dagen erna leerde ik andere gezichten van Cyprus kennen. Allereerst de schilderachtige schuurkerken in het Troödosgebergte, met hun eeuwenoude fresco’s. Maar het meest raakte mij de dag waarop de verdeling van het eiland tastbaar werd – vooral in de verlaten spookstad Famagusta. Die indruk liet zich moeilijk combineren met het bezoek aan de ruïnes van Salamis en Kyrenia. Pas thuis, met de foto’s voor me, kreeg de schoonheid van die plekken alsnog ruimte.
Een persoonlijk hoogtepunt was Pafos. Samen met een niet nader te noemen reisgenote leek het alsof de godin Aphrodite ons aanraakte. Haar aanwezigheid kleurde de mozaïeken van Kourion op een manier die ik niet had verwacht.
De week vloog voorbij. Gelukkig bood het programma genoeg ruimte om ook het dagelijks leven te proeven. In Lefkosia ontmoette ik locals en voerde ik gesprekken over de situatie op het verdeelde eiland.
Op de laatste dag bezochten we Lefkara – klein, maar groots door zijn eenvoud en ligging. In Larnaca kocht ik nog een icoon van Lazarus, en tijdens het feestelijke afscheidsdiner drong het langzaam tot me door: afscheid is eigenlijk een verkeerd woord. Cyprus blijft bij me – net als onze fantastische reisleidster Claudia. En ja, ook die reisgenoot… die, net als ik, geraakt werd door Aphrodite."
’s Nachts woonde ik een indrukwekkende processie bij, waarin de epitafios plechtig door de straten van Limassol werd gedragen. Maar Stille Zaterdag bleek allesbehalve stil. Tijdens de Anastasis, de viering van de opstanding, rammelde de jeugd met stoelen en bewogen zelfs de lampen in de kerk. Vlak voor middernacht woonde ik het Kalos Logos bij, de kernviering van Pasen. De paaskaars die Claudia voor mij had aangeschaft, werd aangestoken door de priester. Het Heilige Licht mocht ik doorgeven. Na afloop werden we hartelijk ontvangen en genoten we met de groep van de traditionele soep avgolemono. Nooit gedacht dat eieren de basis konden vormen van zoiets lekkers.
In de dagen erna leerde ik andere gezichten van Cyprus kennen. Allereerst de schilderachtige schuurkerken in het Troödosgebergte, met hun eeuwenoude fresco’s. Maar het meest raakte mij de dag waarop de verdeling van het eiland tastbaar werd – vooral in de verlaten spookstad Famagusta. Die indruk liet zich moeilijk combineren met het bezoek aan de ruïnes van Salamis en Kyrenia. Pas thuis, met de foto’s voor me, kreeg de schoonheid van die plekken alsnog ruimte.
Een persoonlijk hoogtepunt was Pafos. Samen met een niet nader te noemen reisgenote leek het alsof de godin Aphrodite ons aanraakte. Haar aanwezigheid kleurde de mozaïeken van Kourion op een manier die ik niet had verwacht.
De week vloog voorbij. Gelukkig bood het programma genoeg ruimte om ook het dagelijks leven te proeven. In Lefkosia ontmoette ik locals en voerde ik gesprekken over de situatie op het verdeelde eiland.
Op de laatste dag bezochten we Lefkara – klein, maar groots door zijn eenvoud en ligging. In Larnaca kocht ik nog een icoon van Lazarus, en tijdens het feestelijke afscheidsdiner drong het langzaam tot me door: afscheid is eigenlijk een verkeerd woord. Cyprus blijft bij me – net als onze fantastische reisleidster Claudia. En ja, ook die reisgenoot… die, net als ik, geraakt werd door Aphrodite."
