Het groene noorden van Spanje
Ik had net een groep begeleid in Marokko. Op de snelweg tussen Casablanca en het vliegveld ging mijn mobiele telefoon. De verlossende woorden: we wachten op je. Een paar dagen eerder vreesde ik het angulada-eetfestijn nog te moeten missen. De angulada is een gastronomisch feest van baby-aaltjes. Deze grijswitte sliertjes zijn een delicatesse in de Spaanse keuken en kosten een vermogen rond de kerst. Als voorafje stonden er eendenmosselen en zeespin op de kaart. De wijn die dit zeebanket ging begeleiden, was een verdejo uit Rueda.
Daar regent het toch altijd?
Ik haakte aan op het moment dat mijn vrienden uit Bilbao de eerste bar binnenstapten voor het aperitiefje. Deze avond onderstreepte weer eens hoe serieus de Basken de gastronomie nemen. En dat leggen ze ook graag uit buiten ‘hun territorium’. In dit geval in Castro Urdiales, een kleine vissersplaats net buiten het Baskenland in Cantabrië, waar wij drie jaar geleden zijn neergestreken.
Als je zegt dat je aan de Spaanse noordkust woont, word je vaak meewarig aangekeken. ‘Daar regent het toch altijd?’, is steevast het commentaar. Het is een cliché waar de weergoden voortdurend tegen strijden. Vorig jaar werd er heel oktober nog in zee gezwommen, bij een temperatuur van 26 graden. Seizoenswisselingen hebben zeker hun charme in een gebied waar de bergen en de zee elkaar omhelzen.
Geboorte van de Ebro
Zondag reden we naar Alto de Campoo, het skigebied van Cantabrië in het zuiden van de regio. De dorpen in dit gebied waren kort geleden nog volledig ingesneeuwd. Nu konden we met de jongens heerlijk sleetje rijden in de weiden aan de voet van de Pico de Tres Mares. De top van drie zeeën, want het smeltwater van deze bergtop stroomt met het water van de Duero naar de Atlantische Oceaan bij Porto, en naar de Cantabrische Zee. Daarna wordt het meegenomen door de Ebro naar de Middellandse Zee.
Op zo'n 20 kilometer van de berg, bij het dorpje Fontibre, wordt de Ebro geboren. Toen de jongens moe waren van het ploegen door de sneeuw, namen we een kijkje. Op een informatie-paneel las ik dat de Ebro zijn naam heeft gekregen van de Grieken. Het Griekse woord ‘Iber’ betekent oever. Ook de naam voor het Iberisch Schiereiland is daarvan afgeleid. Natuurlijk had ik dit kunnen opzoeken op Google, en die had mij ongetwijfeld doorverbonden met Wikipedia. Maar is het niet mooier om zulke ontdekkingen ‘in situ’, te doen, dus bij de wieg van de Ebro, verscholen tussen met mos begroeide populieren, beuken en eiken, en bij de stroompjes smeltwater uit de dikke pakken sneeuw, die de net geboren rivier bewateren?
Onze mannetjes vonden in elk geval van wel. Die waren ook allang blij dat papa de kennis die hij net had opgedaan, niet aan het uitstorten was ergens op een rondreis in Spanje, maar dat hij de slee veilig de besneeuwde weide in leidde.
Volg ons