De woestijndichter van Maadid in Marokko
De reis van Fès naar Erfoud is de langste en mooiste rit van Marokko: de Koninginnerit! Dit is een tocht van zo’n 500 kilometer door de woestijn, via bergpassen en hoogvlaktes richting het oosten, achter het Hoge Atlas-gebergte langs.
Lemen dorpen en kastelen
Een tocht waarbij Marokko zich van haar mooiste kant laat zien, zeker in het voorjaar, als het uitzicht op besneeuwde bergtoppen vergezeld wordt door de kleuren van de veldbloemen… In de namiddag bereikten we de Ziz-rivier, die kronkelend een weg zoekt door de gorges en zo een Mesopotamisch landschap vormt, waar tussen de dadelpalmen de eerste dorpen te zien zijn, de kashba’s en ksours.
Vanaf nu speelt het leven zich enkel af op een klein stukje vruchtbare grond aan de oevers van de rivieren. Als je in het oosten van de Marokko de zuidelijke oase-routes volgt, krijg je al snel de drang om de bus te stoppen en die geheimzinnige lemen kastelen en dorpen van dichtbij te bewonderen.
Die gelegenheid deed zich voor in Maadid, een dorp een paar kilometer voor Erfoud. Beschermd door hoge lemen muren en een enkele toegangspoort lag het daar in de schemer, stil en donker. Bij de poort stapte een man naar voren en stelde zich voor met de woorden: ‘Welcome to my village , the beautiful kashbah Maadid.’ Zijn naam was Abdalrahman en hij was, behalve leraar Engels, ook hofdichter, al moest je dat laatste met een grote korrel woestijnzand nemen. Zijn titel was ‘desertpoet’ en gezien de omstandigheden klopte dat volledig…
Marokkaanse gastvrijheid
Hij zou ons wel even door het dorp leiden en onderwijl wat vertellen en voordragen. Achter de poort zaten de mannen van het dorp op kleden op de grond. Hun overleg ging over in gefluister toen wij passeerden. Het leek of we een ondergrondse wereld in stapten, het licht was schaars en geluiden en stemmen leken uit een andere tijd te komen, vervormd door het stof en de oproep tot het gebed. Via de lokale tamtam wist iedereen in het dorp snel van onze aanwezigheid en zo ontstond er een bonte stoet van reizigers, kinderen en gesluierde vrouwen in zwarte kledij die door de smalle straatjes achter de woestijndichter aan slenterde.
Hij leidde ons naar zijn huisje waar zijn vrouw al klaar stond met de thee. Wij konden plaatsnemen op de grond. Toen begon zijn voordracht: een tweedehands luit en wat stimulerende exotische kruidenthee brachten onze vriend in extase, een twintigtal Hollanders onder het stof in een kleine patio van een lemen hut wisten niet wat ze meemaakten, dit was echt! De man had geen muzikaal talent maar zijn spontaniteit en enthousiasme waren hartveroverend. We kwamen vanuit de vol belichte overweldigende ruimte, met al die hoogvlaktes, Atlasbergen, canyons, slingerende oases, als door een trechter midden in de intimiteit van de Marokkaanse gastvrijheid terecht….
De volgende ochtend, toen we terugkwamen van de zonsopgang in de Merzouga-duinen, zat de dichter bij het zwembad van het hotel klaar met verse dadels en gekopieerde gedichten. Zijn eerste bundel in het Nederlands zal waarschijnlijk niet lang meer op zich laten wachten…
Volg ons